André Rieu bij de dokter

Zijn orkest is er inmiddels aan gewend, alleen als hij zich omdraait naar de zaal dan schrikken de mensen in de zaal zich wel en schaamt hij zich dood. Zo kan het niet langer en Andre stapt naar de dokter.

“Tja, we zullen dit toch eens nader moeten onderzoeken. Kleedt u zich maar helemaal uit. De viool kan wel even op mijn bureau.” En Andre legt zijn kleding op een stoel en staat spiernaakt voor de dokter.

“Hmm, niks aan de hand zo. Doet u nu eens de ogen dicht en denk aan de viool.” Niks, helemaal geen beweging waar te nemen. “Hmm, kijk nu eens naar de viool.” Weer niks. “Volgende stap. Pak de viool nu eens beet.” Nog steeds niks. De dokter snapt er niks van. “Speelt u nu eens een stukje.”

En prompt, als donderslag bij heldere hemel, produceert de violist een stijve van heb ik jou daar. “Ah, ik snap het al. U maakt ook kutmuziek!”