Hoe een gestrande programmeur zijn ultieme droom vond!

…strand van een onbewoond eiland, er waren geen andere overlevenden en alles wat er te eten viel waren bananen en kokosnoten. Hij bracht z’n dagen door met bananen eten en kokosmelk drinken en de zee af te turen naar een teken van leven.

Maanden gingen voorbij zonder dat hij iets zag. Op een dag echter zag hij een klein bootje aankomen, het was een roeibootje met aan boord de prachtigste vrouw die hij ooit had gezien. Ze legde aan en liep naar hem toe.
“Wat doe jij hier?” stamelde de man.
“Oh,” zei de vrouw, “ik ben aan de andere kant van het eiland aangespoeld.”
“Maar hoe kom je dan aan die roeiboot?”
“Die heb ik zelf gemaakt: De roeispanen van bamboe en de boot zelf van het hout van de eucalyptusboom. De kieren heb ik dichtgemaakt met rubber uit de rubberboom.”
“Maar dat alles zonder gereedschap of machines?” vroeg de programmeur.
“Oh, maar dat was geen enkel probleem,” zei de vrouw, “de rotsen bevatten een bepaald erts dat metaal bleek te bevatten als ik ze verhitte. Ik maakte gietmallen in de rotsen en zo kon ik gereedschap maken, en daarmee ook machines. Maar eh, heb jij hier iets te eten?”
“Alleen maar bananen,” zei de programmeur.
“Laten we dan naar mijn huis gaan,” antwoordde de vrouw.

En ze roeiden naar de andere kant van het eiland. Daar aangekomen legden ze aan aan een kade en de vrouw voerde de programmeur mee naar een prachtige bungalow. De programmeur was met stomheid geslagen.
“Het is niet veel, maar ja, je probeert er wat van te maken,” zei de vrouw.
Eenmaal binnen vroeg ze of hij iets wilde drinken.
“Nee,” zei hij, “ik heb genoeg aan die kokosmelk.”
“Maar ik heb ook bier,” zei de vrouw, “eigen gebrouwen weliswaar, maar het is wat. Ik ga me even omkleden. Als je wilt kun je even een douche nemen en je scheren.”

De yup ging naar de badkamer en vond inderdaad een scheermes gemaakt van bot waaromheen twee schelpen waren gebonden, het werkte perfect.
“Deze vrouw is fantastisch!” dacht de programmeur, “wat zou ze nog meer in petto hebben?”

Terug in de woonkamer vleide hij zich neer op de bank. De vrouw kwam binnen in een jurkje van zijde, ze kroop naast hem op de bank en begon op een manier die niet veel te raden overliet in z’n oor te fluisteren.
“Weet je,” zei ze, “we zijn hier nu allebei al een paar maanden, en ik weet zeker dat er iets is iets waar je al die tijd al op wacht, iets wat je al die maanden al gemist hebt.”
Ze keek hem diep in zijn ogen, hij kon niet geloven wat hij hoorde.
“Bedoel je,” begon de programmeur, “bedoel je dat ik… dat ik vanaf hier m’n e-mail kan checken?”